Wolf's Rain tom 2

tytuł:                           Wolf’s Rain tom 2

autor:                          Keiko Nobumoto

posiadam skąd:           z biblioteki Gim. 21

posiadam od:              -

przeczytana:                      

tytuł oryginału:             „Wolf’s Rain t.2”

data wydania: pierw.:   2004

                    polsk.:    2005

wydawnictwo:             Japonica Polonica Fantastica

tłumaczenie:               Paweł Dybała

liczba stron:                212

ISBN:                         83-89505-89-4

kategoria:                   komiks

moja ocena:                9/10

seria:                          Wolf’s Rain t.2/2

     Wydawnictwo: Japonica Polonica Fantastica

ZAWARTOŚĆ ZBIORU

„Wolf’s Rain t.2”

OPIS

Powoli, spokojne i nieprzerwanie opadające płatki śniegu zamazują i tak już niewyraźny obraz majaczącego na horyzoncie miasta. Miasta otulonego kopułą, nad którą góruje nienaturalnie poskręcana wieża. Biegnące w jego kierunku zakrwawione odciski łap, odciśnięte w bieli śniegu. Należą do białego… Należą do białego wilka – Kła, który wędruje nieprzerwanie od długiego czasu, wiedziony dziwnym zapachem. Nie jest w stanie sprecyzować, co dokładnie go prowadzi, wie tylko, że jest to niesamowicie ważne. Nie może przeciwstawić się wzywającej go sile. To pierwotny zew, potężniejszy od wszystkiego, co zna. Słyszę głos… Wzywa mnie… Podążaj do Raju!

FRAGMENTY

·   „To obejmujący wszystko, uśmierzający wszelki ból, smutny, odległy, pełen miłości i współczucia Głos”.

·   „Na końcu drogi czeka Was nowa przyszłość”.

·   „Raj odebrał mi wszystko, dając w zamian klątwę, cierpienie i tęsknotę”.

·   „Nawet jeśli to wszystko stworzona przez kogoś iluzja, prawdziwa jest droga, którą przeszliśmy… I to, że tutaj jesteśmy… Tego nikt nam nie odbierze”.

·   „Czasami przytłoczeni ciężarem tego, co straciliśmy, tracimy z oczu cały sens życia, a mimo to idziemy wciąż na przód, odnosząc niezliczone rany. Nieważne, wilki, człowiek, czy kwiat… Jeśli istnieją więzi, które chcemy chronić, to życie ma sens, a wtedy wystarczy wyciągnąć rękę, by dotknąć raju”.

·   „Uciekajcie odnosząc rany, których nigdy nic nie wyleczy, lecz pamiętajcie, że póki żyjecie, zawsze będziecie spowite mrokiem”. 

MOJA OPINIA